ina_sijtsma
Terug naar het overzicht
 

Ina Sijtsma

Toen ik een meisje van een jaar of 10 was, overleed een vriendje. Als ik daarna langs zijn huis reed, keek ik altijd naar binnen. Ik vroeg me af hoe het met zijn ouders zou zijn…
 
Veel later werd ik geestelijk verzorger. Al meer dan 25 jaar mag ik een stukje meelopen met mensen die een ingrijpende gebeurtenis meemaken en zich afvragen hoe verder te leven. Het zijn de grote levensvragen die tijd en aandacht vragen en waar geen pasklaar voor iedereen geldend antwoord op is. We kunnen wel samen zoeken naar de eigen innerlijke kracht, naar de eigen bronnen van troost vanuit de hoop dat dat helend is en het leven voorzichtig weer geleefd mag worden.